LA VIDA SIGUE AMIGOS


GRACIAS MONTSE POR ESTE DETALLE QUE HICISTE CON TUS PROPIAS MANOS PARA PUCKY.

SIEMPRE ESTARA A LA VISTA EN CASA, EN ESTOS MOMENTOS ES MI CONSUELO.

La corriente de la vida, siempre me ha llevado a superarme.

La capacidad que hombres y mujeres tenemos, para adaptarnos a las circunstancias adversas, es increíble.

Hace dos días tuvimos que "dormir" a nuestra pequeña PUCKY; un fallo renal, la llevó en cuestión de una semana a no tener cura por ser un caso irreversible.

Hasta el último momento no dejó de ser cariñosa; incluso la Veterinaria de Cuidados Intensivos me dijo que cuando la fué a revisar de madrugada, aún estando medio dormida por los calmantes le menéo la colita nada más verla entrar.

Cuando me llamó para decirme que no tenía cura, me dijo es un AMOR de perrita, y bien cierto es, porque la palabra AMOR la definía en toda su extensión.

Así que sugirió que me acercara para acompañarla en el último momento (cosa muy importante que ya teníamos pensado con mi hija Bibiana) y rápidamente fuímos; y aunque estaba medio sedada, cuando oyo que le susurré al oído Pucky, la mami esta aquí contigo cariño no te dejaré...  ¿sabéis que hizo?... a pesar de tener las piernas traseras medio paralizadas, se levanto con las 4 patas con una fuerza inusitada como diciendo me voy contigo, para volver a caer desmayada en la camilla al momento. 

Luego antes de ponerle la inyección letal, la anestesiaron para que no sintiese ni dolor ni sensacion de muerte, y al poco su corazón dejó de latir.

El lunes y ayer estuve llorando sin poder parar, Bibiana pobrecita igual; mis lágrimas salían por si solas sin descanso por buena intención que le ponía, mi tristeza era tan enorme que me sobrepasaba.

Apenas he comido en estos dos días, no he tenido ganas de cocinar, ni de blog ni de contestar comentarios.

Y hoy viendo que sino me superaba y empezaba con mi vida "normal" podía terminar con una depresión de la que me costara salir, me he puesto a ello, y después de dar el mismo paseo que hacía con ella, pués este trayecto era su pasión y le encantaba llegar a la plazoleta, husmear a gusto y hacer sus cositas sintiéndose muy feliz, cuando he llegado allí, me he sentado en uno de los bancos, y con el corazón roto he dado gracias por haberme dado una compañera que durante 14 años solo ha vivído para hacerme feliz, amarme y respetarme dándomelo TODO!!!

Cuando he llegado a casa, estaba destrozada; hacer el trayecto sin ella, ha sido muy duro y he ido y vuelto llorando.

Pero si algo me caracteriza y que es de herencia familiar, es la superación, y poner remedio a cosas que parecen no tenerla, y dado que la LA MENTE ES PODEROSA, he preparado esta ensalada que véis y que os dejo a continuación.

PREPARACIÓN para 1 ración:

En un cuenco mediano pondremos un lecho de lechugas de bolsa 4 Estaciones o brotes tiernos, o las que más os gusten.

En el centro agregaremos 5 cucharadas de alubias blancas.

Pondremos a los lados, unos tomatitos cherry cortados, 1 filete de caballa en aceite de oliva coronando, y unas aceitunas negras sin hueso.

He añadido un par de pepinillos en vinagre, y la he aliñado con un poco de sal fina, parte del aceite de la lata de caballa, y unos hilillos de crema de vinagre de Modena.

La he puesto a enfríar, termino de comerla hace poco, y la verdad es que no estaba mal, todo y que yo soy de dejar las ensaladas para el verano.

Pero al menos ya me he nutrido, y poco a poco voy reaccionando a la realidad; y Dios mediante a partir del viernes os pondré las recetas navideñas que preparé para vosotr@s antes de que sucediera lo de Pucky.

OS DEJO AMIG@S, GRACIAS POR COMPRENDER MI ESTADO DE ÁNIMO Y POR VUESTRAS LETRAS DE ALIENTO; SIEMPRE OS DIGO QUE SÓIS IMPORTANTES PARA MI, Y HOY LO REPITO CON TODO MI AFECTO

Conxita ^:^

Receta, preparación y Fotos para este blog: Conxita

Comentarios

  1. Buenas tardes, Conxita.
    No hay más remedio que salir adelante, tras una pérdida tan triste, la pena te acompaña durante meses, incluso años, aunque poco a poco, las lágrimas se transforman en pequeñas sonrisas, recordando los buenos momentos compartidos con esos pequeños peluditos que tanto amor incondicional no dieron. Yo he perdido varios gatos y perros, en mi vida, y siempre digo que nunca más, sin embargo al final, tarde o temprano, acabamos adoptando a otro, aunque sí que es verdad que esta vez, desde que mi Bolita se fue, poco tiempo después que mi madre, me desgarró hasta tal punto que me resisto a volver a tener en casa otra gatita, aunque ahora tenemos una nueva gatita, una bolita de pelo blanco, preciosa, en la entrada de casa, ya es adulta, y pensamos que alguien la abandonó este verano en el jardín público que hay enfrente de casa, como hacía tanta calor, y no para de llorar, le pusimos agua y comida, y desde julio, se ha hecho dueña y señora del porche y el patio de casa, así que ya ves, al final hasta entra en casa para comer, y yo no quiero, pero me da pena con lo bonita que es, no tengo remedio, jajaja..., dicen que un clavo, quita otro clavo, aunque pienso que esto no es cierto, porque la pena siempre está ahí, cuando me acuerdo de ella, una nueva vida hace que se lleve mejor. Quizás ahora no, pero con el tiempo, a ti también te robe el corazón otro peludito.
    Deseando ver tus propuestas navideñas, me quedo disfrutando tu ensalada de hoy.
    Besos.

    ResponderEliminar
  2. Hola Conxita, com et vaig dir quedat amb lo possitiu que ha sigut tota la trajectoria amb la teva estimada Pucky, si que era un amor de 🐕, has de tirar endevant amb forces ja que estic segura que ella ha estat molt orgullosa de tu com a companyia de vida. Un petonarro i els millors dessitjos per tu.
    Rosa de Castellbell

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ROSA... quina sorpresa veuret per aquí;.. tu que la vares coneixer be, ja saps que era especial, i mai la podrem oblidar.
      ESTIMADA AMIGA, ets una de les persones mes importants a la meva vida i espero veuret ben aviat per ferte una abraçada forta forta.
      GRACIES PER TANT ^:^

      Eliminar
  3. Buenos días Conxita:
    Esa superación es muy positiva, porqué evitas hundirte . Recordarlos es la mejor forma de que siempre estén vivos...
    Un abrazo y mucha fuerza estimada amiga.
    P.S: Conxita, discúlpame por mi brevedad pero es que estamos en sesión de evaluación desde ayer y eso es un sin vivir:(

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. NADA A DISCULPAR Y MUCHO A AGRADECERTE MI QUERIDA BERTHA.
      Lo que dices de recordarlos, es lo que me ocurre a cada momento, en todo y por todo, y eso aunque sea positivo, también provoca sufrimiento, porque sabes que no volveras a verla.
      MIL BESOS QUERIDA ^:^

      Eliminar
  4. Buena resolución, Conxita querida, efectivamente la vida sigue... me gusta ver tu fortaleza, eso no sólo te honra sino que anima a todos a dar ese paso, hacia adelante siempre.... y además sabemos que el alma de Pucky estará cuidándote. Besos y abrazo grandísimo, preciosa

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. MI NIÑA MILENA, aunque intento superarme mi desconsuelo es tan grande que por momentos parece que no lo resistiré.
      Sigo llorando sin parar, pero hoy me he preparado un menú para ver si mi fuerza sube y también para alegraros un poco la vista a todas vosotras, en un rato saldrá a la luz.
      UN ABRAZO MI QUERIDA AMIGA ^:^

      Eliminar
  5. Querida Conxita. Es una pena terrible. Yo todavía lloro a la mía y ya hace más de un año.
    Llenan tanto la vida que cuando se van dejan un vacío tremendo.
    A la mía también la tuvimos que sacrificar, en una semana pasó todo, aún no puedo hablar sobre su último día.
    Te deseo mucha fuerza y animo para pasar estos días, el blog te va a hacer mucho bien.
    Siento no poder escribirte por el correo pero es que unos problemas, me tienen tan liada que me faltan horas al día pero no quería dejar de mandarte mucho ánimo, es que me quedé de piedra cuando lo leí.
    Te envío el abrazo más cariñoso y un beso muy fuerte.
    Cuidate mucho.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. MIL GRACIAS ARACELI, amiga del ALMA... no te preocupes, lo superaré. pero es que ya he pasado por tantas cosas en mi vida, que mi sensibilidad parece que ha dicho basta, y con razón; pero lo sucedido no se puede cambiar, por eso intento coger fuerza a diario pero tal como dices tu aún lloras al tuyo y hace ya tiempo que sucedió.
      En fin que más puedo decir cariño, pués que te abrazo del mismo modo que he recibido el tuyo ^:^

      Eliminar
  6. Eres muy admirable, Conxita.
    Un abrazo muy grande.

    ResponderEliminar
  7. Te recojo este ABRAZO SARA, porque en estos momentos me hace mucho bien ^:^

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

LAS COSAS QUE NO ME GUSTAN

EL CALDO BLANCO DE MI MADRE (escudella catalana, receta Navideña)

QUESO FRESCO BATIDO CON FRESAS (Postre de dieta)